Mijn vogeltjes staan mooi in mijn tuin. Zeker met die herfstkleuren erom heen. Ik geniet er iedere dag van. Toch gun ik dit project een groter publiek dan alleen mijn gezin.
Vorige week verhuisde mijn vader naar de hospice. Hij heeft er een mooie kamer met uitzicht op een stukje tuin.
Mijn vader leeft altijd erg met me mee, hij is trots op alles wat ik maak. Het filmpje dat in de vorige blog stond heb ik hem natuurlijk laten zien. Hij had het liever in het écht gezien, zo zei hij, maar jah..
Daar stond ik nu, in 'zijn' kamer. Wat een grote overgang zeg, zo van zíjn huis, míjn ouderlijk huis, naar deze plek. Maar bij het zien de tuin werd ik toch een beetje blij. Dit is een perfecte plaats om mijn vogeltjes tijdelijk naar toe te brengen. Geweldig om mijn vader zo, nog de gelegenheid te kunnen geven dit project in levende lijven te kunnen aanschouwen.
Ik ben meteen aan de slag gegaan om alles veilig te kunnen vervoeren. Zakken genaaid voor die pinnen en van bubbelplastis, zakjes gemaakt voor de vogeltjes.
Jos, heeft alles met de auto naar de hospice gebracht zodat ik de volgende dag kon gaan beginnen met opbouwen.
Het is een druilerige dag.... somber miezer weer. Het maakt mij niets uit. Met veel plezier zet ik ieder vogeltje op een pin in het gras. Vanwege de beperkte ruimte zet ik ze compact weg.
Mijn vader geniet zichtbaar, verplegend personeel en vrijwilligers komen om de beurt even kijken hoe het project zich ontvouwt.
Ik vind het mooi.
Míjn vogelproject, 100 stilstaande vogeltjes, vleugels ingevouwen, niet in staat om te vliegen, neergezet als in een vogelvlucht.
Hoe toepasselijk hier in deze liefdevolle hospice!
Lieve groet,
Annelieke